Bakit Labis Kitang Mahal? - Chapter One

September 28, 2010

9:00 pm

Naglalakad ang isang lalaking may dala-dalang plastic bag. Medyo may katangkaran at may kakisigan ang kanyang figure dahil sa istilo ng kanyang paglalakad. Dumating siya sa kanyang inuupahang bahay – isang bungalow-style ang kanilang bahay na ang ibig sabihin ay isang palapag lang ang kanilang tinitirhan. Pagpasok niya sa gate, sinalubong siya ng isang pusang kalye kaya sinipa niya ito.

                “Pesteng pusa naman oh?!” pamurang sinabi ni Luisito. Pumasok siya sa loob ng kanyang bahay at nadatnan niya ang kanyang anak na babae – may ginagawang assignment o research work samantala ang kanyang asawa ay may niluluto sa kanilang kalan. Nilapitan ni Luisito ang kanyang anak at kanyang kinalabit, ngunit hindi siya nito pinapansin. Kaya sa sobrang inis, nagparinig na si Luisito.

                “Lahat ba ng mga nakatira dito, mga hayop? Walang pumapansin sa’kin ah?!”sabi ni Luisito kaya sinagot na siya ng kanyang anak na babaeng si Dianne. “Ano bang gusto mo? Gusto mong kumain? Eh di maghain ka ng sarili mo.” sabi ni Dianne habang papunta sa kusina si Luisito. Tila hindi nagustuhan ni Luisito ang sagot ni Dianne.

                “Ganyan ka ba sumagot sa tatay mo?” kaya mga malulutong na salita ang lumabas mula sa bibig ni Dianne. “May kamay ka naman di ba?! O di ikaw ang magsandok ng kanin mo at ikaw ang maghuhugas! Hindi ba mahirap yun?” kaya imbis na humalik sa kanyang asawang si Elisa, sinugod niya si Dianne at binigyan ng isang matinding sampal. Namula ang pisngi ni Dianne pero parang wala lang ito sa kanya. Para siyang isang pader na walang pakiramdam. Sinubukan siyang pigilan ni Elisa.

                “Sito, tama na yan! Sige na, ipaghahain na kita…umupo ka na lang…” sabi ni Elisa kay Luisito kaya tinantanan niya ang kanyang anak. Pumunta na lang si Luisito at umupo sa upuan ng dining table habang si Dianne, parang dinaanan lang ng bagyo –parang walang nangyari at parang hindi niya naramdamang may dumamping kamay sa kanyang pisgngi.

Nang tulog na si Luisito, sinamahan ni Elisa si Dianne na hindi makatulog dahil sa ginagawa niyang homework. Batid ni Elisa ang palaging pambubugbog ng kanyang asawa kay Dianne dahil walang nararamdamang pagmamahal ang kanyang anak sa kanyang ama. Dinalhan niya ito ng isang baso ng gatas.

                “Anak, pasensya ka na at nabugbog ka na naman ng tatay mo.” sabi ni Elisa pero hindi siya pinapansin ni Dianne. “Alam kong gustong-gusto mo nang umalis dito pero wala naman tayong mapupuntahan eh. Nasa Bicol ang mga kamag-anak ko. Wala naman tayong pera para makaalis…” biglang nagsalita si Dianne.

                “Walang pera?! Pero ang galing mo namang magpautang kay Papa! Anong tawag mo dun – donasyon? Bakit ano ba siya – nasunugan?”  kaya nag-react si Elisa “Binabayaran naman ako ng Papa mo eh. Hayaan mo na anak, magtiis na lang muna tayo. Isang araw, may isang taong magliligtas sa’tin mula sa nararanasan natin ngayon, isang araw, may isang taong mag-aalis sa’tin dito sa madilim na mundong ginagalawan natin.” Kaya napabuntong-hininga na lang si Dianne at tumingin sa langit – maliwanag at bilog na bilog ang buwan na napalilibutan ng mga bituin sa langit. Magliligtas sa’min mula sa madilim na mundo? Sa edad kong ito? Hindi na ako umaasang may magliligtas pa sa’min. Kailangan ko na lang sigurong maging matapang para sa sarili ko. Kung hindi ako magiging matapang, tatapak-tapakan lang ako ng iba.

Ganito palagi ang buhay ng mag-inang Dianne at Elisa. Sa edad pa lang pitong taong gulang, natuto nang maging palaban at maging matapang si Dianne para sa kanyang sarili at sa kanyang ina. Madalas siyang bugbugin ng kanyang amang si Luisito, dahil para lang silang apoy at tubig, tubig at langis – hindi pwedeng magkasundo at hindi pwedeng magsama. Matagal nang gustong umalis ni Dianne sa kanilang bahay at iwan na lang ang kanyang ina na nagtitiis kasama ang kanyang ama, ngunit dahil sa pagmamahal niya sa kanyang ina, pinipilit niyang pahabain ang kanyang pasensya.

Palaging pumupunta sa simbahan si Dianne pagkatapos ng kanyang pagpasok sa school. Umuulan noon at madalas, wala siyang dalang payong. Pumasok siya sa loob, naghanap ng bakanteng upuan at lumuhod. Dito nag-uumpisa ang ating kwento. Ipinikit niya ang kanyang mga mata at nagdasal sa isang taong nakikinig sa kanya at tangi niyang kakampi – ang Diyos.

                “Lord, kailan ba talaga ako magiging masaya? Sabi niyo, igalang ang mga magulang. Pero kailangan pa bang i-galang ang mga magulang, lalong-lalo na ang tatay na nang-aabuso ng kanyang anak? Tama bang gawain yun ng isang matinong magulang? Lord, sana naman gumawa kayo ng paraan para maiba ang buhay namin.”

Nakita siya ng isang binatang nagdadasal din na nakaluhod sa hindi kalayuan sa kanyang pwesto. Nakita niyang basang-basa si Dianne kaya sinubukan niyang alukin ito ng payong. Nasa 21 years old na ang binata, medyo malusog ang pangangatawan, bilugan ang mukha, singkit ang mata, matangos ang ilong, katamtaman lang ang kanyang labi, medyo makapal ang buhok na maganda ang pagkaka-ayos. Nakasuot siya ng green polo t-shirt, maong pants at Chuck Taylor snickers na kulay white.

                “Miss, gusto mo ba ng payong? Basang-basa ka kasi eh…” sabi ng binata kay Dianne. Tinignan siya ng dalaga at inirapan. Suplada naman ‘tong babaeng ‘to. Kaya kinulit niya uli si Dianne, “Baka naman kasi gusto mo lang, masama ang magpaulan kasi baka magkasakit ka.” Muli siyang tinignan ni Dianne at pinagsabihan siya nito: “Anong paki-alam mo? Hindi ka naman siguro anak ng bumbay noh?! Masyado kang makulit!” kaya tumayo na si Dianne at umalis ng simbahan. Hindi niya napansing naiwan niya ang kanyang panyong may burda ng kanyang pangalan. Mamasa-masa pa ito nang kinuha ng binata.

                “Magkikita pa tayo…sinisiguro kong magkikita pa tayo…Dianne.” Sabi ng lalaki habang naka-ngiti. Ang kanyang mga ngiti ay maaaring pumawi ng sungit sa kahit sinong taong makakakita nito. Isang lalaking nakasuot ng polo barong na light blue, black slack pants, leather shoes at may bitbit na payong na kulay itim.

                “Sir Joseph, halika na po kayo. Tinawagan na po ako ni Sir Manuel. Pinapupunta na kayo sa opisina.” Sabi ng lalaki. Tumayo ang lalaking nagngangalang “Joseph”, sumunod sa lalaki at sumakay ng kotse na naka-park sa porch ng simbahan. Inabot ng mahigit isa’t kalahating oras ang biyahe ni Joseph papunta sa opisina. Kinuha na niya ang kanyang touchscreen cellphone mula sa kanyang leather postman bag at tinawagan ang kanyang ama na nagngangalang “Manuel”.

                “Hello…Papa, I’m sorry but I’ll be late. I’m in the middle of a traffic situation and I don’t know kung anong oras ako makakarating dyan…but rest assured na makakarating ako dyan.” Sabi ni Joseph sa kanyang kausap sa telepono.

Kambal Diwa: Chapter 9

Pagdating nila sa opisina, nabigla si Carla sa pagpasok ni Timothy. Sa kanyang pagkabigla ay namulta’t parang nakakita siya ng multo.

                “Oh, Carla. Looks like you’ve seen a ghost from your past! Am I correct?” sabi ni Timothy. Hindi makapagsalita si Carla sa kanyang nakita.

                “Tristan…aaasan ang kapatid mo? Dapat di ba sabay kayo?” tanong ni Carla.

                “May sakit siya. Bukas pa siya makakapasok.” Sagot ni Timothy.

Tumuloy sa paglalakad sina Timothy, Manny at Jacob patungo sa kanilang training room. Ganito rin ang situation sa loob – walang ibang tanong ang mga kasamahan nila kundi: “Asan ang kapatid mo?” at ang tanging sinasagot lang ni Timothy ay “May sakit. Baka bukas pa makakapasok.”

Habang nasa discussion sina Carla, biglang nagtaas ng kamay si Karinna.

                “Carla, is it okay if I’ll go to the washroom? Kanina pa kasi ako naiihi eh.” Sabi ni Karinna.

                “Sure no problem.” Sabi ni Carla.

Nagmamadaling tumakbo agad si Karinna sa pinto ng room at nagtatakbo papunta sa Girls Washroom. Pagpasok niya sa loob, naghanap siya agad ng cubicle at doon “tinapos ang tawag ni Mother Nature”. Naririnig niya ang mga babaeng nagkukuwentuhan sa lababo.

                “Grabe naman…susuweldo tayo, hindi ko pa mabibili yung gusto kong dress. Kainis talaga! Hindi ba naman na-approve yung overtime ko?!” sabi ng babaeng naglalagay ng foundation sa kanyang pisngi.

                “Ano bang gusto mo? Bili ka lang nang bili? Wala ka talagang maiipon!!!” sabi ng babaeng naglalagay naman ng lipstick.

Medyo natatagalan pa si Karinna sa kanyang “contact” pero ilang sandali pa, napapansin niyang wala nang tao sa confort room pero biglang may naglakad sa harapan ng pinto ng cubicle niya – white leather shoes. Pabalik-balik na naglalakad ang may-ari ng mga sapatos. Sino naman ‘tong taong ‘to? Hindi ba niya alam na bawal ang lalaki dito?

                “Hoy, sino ka ba? Hindi mo ba alam na bawal ang lalaki dito?” sabi ni Karinna.

Hanggang sa tumigil ang may-ari ng sapatos sa tapat ng pinto at pinipilit na binubuksan ang pinto. Malakas ang lalaki kaya kayang-kaya niyang sirain ang pintuan.

                “Tumigil ka na!!! Tulong!!! Tulungan niyo ‘ko!!! Parang awa niyo na!!!” takot na takot na sigaw ni Karinna kaya nag-ayos siya ng kanyang sarili nang humupa ang naghuhurimentadong lalaki na buksan ang pinto. Hindi maka-recover si Karinna kaya sinubukan niyang buksan ang pinto. Pagbukas niya ng pinto, wala siyang nakita sa buong comfort room kundi siya lang mag-isa. Huh?! Am I talking to myself? Sino yung lalaki kanina sa harap ng cubicle ko?

Biglang tumayo ang balahibo ni Karinna sa mga nangyari sa banyo kaya nagmamadali siyang lumabas. Habang siya’y pabalik, may nakikita siyang isang figure ng lalaking nakatitig sa kanya. Namumukhaan niya ito dahil sa kanyang trademark fashion statement – white attire that includes white polo shirt, white shoes, white Military Cap.

                “Si Timothy yun ah?! Akala ko ba, may sakit siya?” sabi ni Karinna.

Naglakad siya patungo kay Timothy pero bigla siyang tinawag ni Edelweiss na kanina pa hinahanap.

                “Karinna! Kanina pa kita hinahanap eh. Ano bang ginagawa mo dito?” tanong ni Edelweiss.

                “Ahh…kasi nakita ko si Timothy…ayun oh…asan na siya?” sabi ni Karinna sabay turo kay Timothy na nawala nang parang bula. Nagtataka naman si Edelweiss kung sinong tinuturo niya.

                “Asan? Asan si Timothy? Ikaw, gumagawa ka lang ng kwento para makatakas eh.” Sabi ni Edelweiss. Kaya hinatak niya si Karinna pabalik sa training room. Pagpasok niya sa kwarto, tinanong agad siya ni Carla.

                “Where have you been? Akala ko ba nagpunta ka sa comfort room?” tanong ni Carla.

                “Yess…but I saw Timothy, in the corridor…naka-puti…yung palagi niyang suot…” sagot ni Karinna. Kaya biglang nag-react si Timothy.

                “Papaanong mangyayari yun eh nasa bahay nga si Timothy?” sabi ni Timothy.

Habang nanananghalian sina Timothy, Manny at Jacob ay hindi maiwasang mapagusapan ang tungkol sa nangyari kay Karinna.

                “Ano bang nangyayari kay Karinna kanina? Nakita raw niya si Timothy na nandito?! Paanong mangyayari yun eh di ba may sakit yung tao? Ala namang mag-teleport dito ang kapatid mo di ba?” sabi ni Jacob.

                “Pero alam mo, kahit ako nagtataka rin. Nakita ko siya kagabi sa bahay pag-uwi pero pagkagising ko, wala daw sabi ni Papa. Usually kasi bago kami matulog, tinitignan ni Papa kung mahimbing kaming natutulog. Pero hindi raw nakita ni Papa si Timothy kagabi sa kwarto niya.” Sabi ni Timothy. Tristan, asan ka na ba? Saan ka ba kasi nagpunta? Nagpatuloy siya sa pagkain nang may narinig siyang boses…boses ng kanyang kapatid na si Tristan.

                “Tulungan mo ‘ko…Timothy…pinatay nila ‘ko…pinatay nila ‘ko…”

Napalingon si Timothy sa kanyang likuran, nagpalinga-linga si Timothy para mahanap kung saan nanggaling ang boses na kanyang narinig.

                “Uy, ano bang nangyayari sa’yo? Para kang nakakita ng multo eh…” sabi ni Manny.

                “Manny, may bumubulong sa’kin…sabi, pinatay raw siya…ewan ko naman kung sino.” Sabi ni Timothy.

                “Dapat siguro pagkatapos ng training natin, dumiretso ka na sa bahay niyo’t baka magkasakit ka niyan. Mahirap yung pareho kayong may sakit.” Sabi ni Jacob.

Sinunod ni Timothy ang payo ni Jacob. Matapos ng training ay umuwi agad si Timothy sa kanilang bahay at nagpahinga. Hindi na niya nagawang magbihis at kumain dahil masamang-masama na ang kanyang pakiramdam. Nakakaugalian na ni Timothy na kapag matutulog ay nakabukas ang mga bintana ng kwarto niya. Kinabukasan ay nagising si Timothy at nang siya’y bumaba para pumunta sa dining area, nakahanda na ang kakainin ni Timothy na si Guido ang naghanda. Mainit-init pa ang fried rice habang ang ulam ay hotdogs, fried eggs at ham.

                “Good morning anak. Mag-breakfast ka muna bago ka maligo. Hihintayin na kita na bumaba’t sumabay ka na sa’kin papunta sa office, para tipid sa pamasahe.” Sabi ni Guido.

                “Ganun ba?! Okay.” Sabi ni Timothy. Umupo siya at kumain. Marami siyang kinuhang kanin at ulam kaya mas naging magana ang pagkain ng binata. Pagkatapos nito’y umakyat siya sa kanyang kwarto upang maligo. Makalipas ang ilang minuto, nagbihis na siya, suot ang kanyang trademark na wardrobe. Kinuha niya agad ang kanyang bag, lumabas ng kwarto at pinuntahan ang kanyang ama.

                “Halika na’t baka ma-late tayo. Bigyan mo pa ako ng written warning eh.” Sabi ni Timothy.

Tumayo na si Guido, pumunta sa garahe’t sumakay na sa kotse at umalis. Habang nasa sasakyan ang mag-ama, may sinabi ni Guido na labis ikinagalit ni Timothy.

                “Timothy, since lumayas ang mama niyo at up ‘till now, hindi pa bumabalik sa’tin, mas maganda kung maghahanap ako ng bago niyong mommy…” pero hindi pa naman natatapos si Guido ay kinontra na ito ni Timothy.

                “Kung lumayas si mama, bakit hindi mo hanapin? Hindi naman kasi siya parang tuta na kapag nawala, papalitan mo na lang ng bago! Hanapin mo muna si mama. Kapag hindi mo nahanap si mama within this week, then go ahead. Pakasalan mo ang kung sinu-sinong babae dyan! But don’t expect me to treat your ‘new woman’ as my ‘new mother’ because I promise you, I will make her life a living hell – pareho kayong dalawa!!!” sabi ni Timothy. Binuksan niya ang pinto ng kanilang sasakyan at lumabas.

Naglakad si Timothy papunta sa opisina tutal malapit na sila – naipit lang sila sa traffic. Gulung-gulo na si Guido sa mga nangyayari sa kanilang pamilya. Kung matagal nang tinapos ni Guido ang relasyon niya kay Carla, siguro ay hindi ito mangyayari. Ano bang nagawa kong pagkakamali para magkagulo ang pamilya ko? Kasalanan ko bang mahalin ko ang babaeng matagal nang inilayo sa’kin ng mga magulang ko?

Pagdating ni Timothy sa opisina’t nakasalubong siya ni Carla, sinubukan siyang batiin ng dalaga.

                “Good morning Timothy.” Sabi ni Carla pero hindi siya pinansin ni Timothy. Pero nilingon siya nito at pinaulanan ng mga masasakit na salita.

                “What’s good in the morning? Kahit pakasalan ka ni Papa, basura ka pa rin sa paningin ko!” sabi ni Timothy, saka pumunta sa training room. Pinakalma naman ni Mona si Carla na muntik nang maiyak.

                “Hayaan mo na Carla. Normal lang yan sa mga kagaya niyang iniwan ng nanay dahil sa infidelity ng mga tatay nila.”

Pagpasok niya sa training room, andun na sina Edel, Ronnie, Sandra at Jacob. Lumapit sila kay Timothy.

                “Asan si Tristan? Don’t tell me, siya naman ang nagkasakit.” Sabi ni Sandra.

                “Umalis siya…hahanapin daw niya si Mama. Hindi ko nga alam kung kailan siya makakabalik pero susubukan niyang puntahan sa province namin sa Bulacan. Baka andun siya.” Sabi ni Timothy.

                “Eh papaano ka makakasiguro na andun ang Mama mo?” tanong ni Ronnie.

                “Basta, alam ko…alam kong andun siya.” Sagot ni Timothy.

Dumiretso ng Parking Lot si Guido. Doon pumarada si Guido sa nag-iisang lot. Kaya pagka-park niya, kinuha agad ang mga gamit niya, lumabas ng kotse at ni-lock ang mga pinto ng kotse gamit ang sarili nitong alarm system. Habang naglalakad siya papunta sa office, biglang bumusina ang mga sasakyan ngunit paglingon niya ay tumigil ito.

                “May sarili bang utak ang mga kotse dito?” tanong ni Guido.

Nagpatuloy siya sa kanyang paglalakad ngunit mas lumakas ang busina ng mga sasakyan at kusang gumalaw ang kanyang kotse. Nang makita ng kotse ang kanyang amo, humarurot ang kotse at sinagasaan si Guido. Tumilapon ang katawan ni Guido sa sahig nang duguan at bali-bali ang mga buto.

                “Tu..tu..tuuloonnggg!!! Tulungannn niyo ‘koooo!!!” pakiusap ni Guido sa mga tao sa Parking Lot.

Kambal Diwa: Chapter 8

Nag-lunch sa Cafeteria ng opisina ang apat. Doon, ikinuwento ng kambal ang tunay na nangyari sa kanilang ina – na hindi ito naglayas ngunit nagpakamatay ito. Hindi ito mapaniwalaan ng magkapatid dahil ang sabi sa kanila’y naglayas ang kanilang ina.

                “Sandali muna, bakit mo sinabi sa ibang naglayas si mama…este ang mama niyo?” tanong ni Jacob.

                “Para hindi maghinala si papa na nagpakamatay si mama – dahil sa kanya. Gusto ko siyang ma-guilty dahil sa mga kalokohan niya!” sagot ni Timothy.

                “Tumawag kayo ng ambulance?” tanong ni Manny ngunit umiling lang si Tristan.

                “Tumawag kayo ng pulis?” tanong ni Jacob ngunit umiling si Timothy.

                “Eh anong ginawa niyo? Anong ginawa niyo sa bangkay ng mama niyo?” tanong ni Jacob.

                “Inilibing namin siya – six-feet under. Actually it’s five feet under kasi hindi na namin kaya ang six-feet.” Sagot ni Timothy na ikinagulat ng magkapatid.

                “Alam niyo bang bawal yan sa Roman Catholic tradition? Dapat pinapa-bendisyunan muna ang bangkay bago ilibing.” Sabi ni Manny. Napatingin siya sa kanyang relo at nakita niyang malapit nang mag-1 pm.

                “Guys, malapit na tayong bumalik sa room.” Sabi ni Manny pero pagtingin naman nina Timothy, Tristan at Jacob sa kanilang mga cellphone ay iba ang oras.

                “Manny hindi pa naman 1 pm. 12:17 pm pa lang naman.” Sabi ni Jacob pero pagtingin naman ni Manny sa kanyang relo, 12:18 pm na at lumitaw ang mukha ni Luisa na galit na galit at naliligo ang mukha sa dugo.

                “AAARRRRGGGGGGHHHHH” sigaw ni Manny

                “Ohh…anong nangyari sa’yo’t napasigaw ka?” tanong ni Tristan.

                “May nagpakita sa’kin…isang babae…galit na galit…” sabi ni Manny kaya pinakalma siya ni Jacob.

                “Okay, sige na. Babalik na tayo sa training room okay?” sabi ni Jacob.

Tumayo ang apat at bumalik ng training room. Pagbalik nila ay andun na pala ang lahat – except kay Carla.

                “Saan ba kayo nanggaling? Kanina pa namin kayo hinihintay.” Sabi ni Edel.

                “Ano bang nangyari nung wala kami?” tanong ni Manny.

                “Kumalat na sa buong office ang tungkol sa illicit affair ng daddy nina Timothy at Tristan, with Carla. Ang management na lang ang hindi nakaka-alam tungkol dito. Kapag nalaman ‘to pati ng management, lagot ang tatay ng kambal.” Sabi ni Ronnie.

                “Ganito ha…kapag dumating si Carla, huwag tayong magbabanggit tungkol sa mga nalaman niyo about what happened sa bahay ha. Lalo na yung nalaman niyo ngayon. Mabuti nang siya na yung makakaalam.” Sabi ni Tristan.

Pumasok na sa training room si Carla at umupo na agad ang mga trainees na parang walang nangyari.

                “Okay, we will continue our discussion…” panimulang sinabi ni Carla nang magsimulang magpatay-sindi ang mga ilaw sa training room.

                “Ahhh…what’s happening here? I think something’s wrong with the electric connection…may nire-repair lang siguro…” ang relaxed na sinabi ni Carla pero mas lalo pang bumilis ang pagpapatay-sindi ng mga ilaw, pati na rin ng mga computer monitors. Nagwawala na ang mga trainees sa room.

Sinusubukang hindi mag-panic ni Carla sa mga nangyayari pero di kalaunan ay may naaaninag siyang ghostly images ng isang babaeng nakadamit na puti, naliligo sa dugo at galit na galit na nakatingin sa kanya. Sino ka ba? Habang nagaganap ang pagpapatay-sindi ay lalong lumalapit ang imahe ng babae sa kanya ngunit biglang nawala ang babae. Ngayon ay kinakabahan na siya na hindi niya namamalayan, nakaharap na sa kanyang tabi ang babae at binubulungan ng mga salitang:

                “Hindi kita patatahimikin!!! Magbabayad ka!!! Magbabayad ka!!!” kaya napasigaw si Carla sa takot at biglang bumalik sa dati ang lahat.

Nakita na lang ni Carla ang mga trainees na nasa iisang corner lang ng kwarto ngunit mas nakakagimbal ang nakita nila sa kanya.

                “Bakit ganyan ang suot niyo? Hindi naman yan ang suot niyo kanina ah?!” pagtatakang tanong ni Aldrene.

                “Bakit mo suot ang favorite dress ng nanay namin?” tanong ni Timothy.

Pagtingin ni Carla sa kanyang suot ay pati siya nagulat. Ang kanyang suot na itim na blouse, denim na blazer, black slacks, stilletos ay naging puting blouse na hanggang tuhod ang haba at puro bahid ng dugo, putik, lupa at kung anu-ano pa. Napatili si Carla kaya lumabas siya ng training room at nagpunta sa Instructor’s Room na pagpasok niya sa loob ay pinagtitinginan siya ng mga tao. Kinuha niya ang kanyang bag at lumabas uli ng room. Ngayon ay nagpunta siya ng Ladies’ Washroom para magpalit ng damit.

Natapos ang training day nina Timothy at Tristan na napakaraming nangyari – puro ka-weirdohan pero nakakakilabot. Sabay silang umuwi pero pagdating nila sa village, may nakalimutan si Tristan sa opisina.

                “Naku, may nakalimutan lang ako sa office. Babalik agad ako.” Sabi ni Tristan.

                “Pambihira naman oh…sige, hihintayin kita dito. Balik ka agad ha.” Sabi ni Timothy.

                “Sige…babalikan kita. Pangako yan.” Sabi ni Tristan.

Sumakay agad siya ng multicab pabalik sa office, na tinatahak ang mas maikling daan patungo sa opisina. Pagbalik niya, nakita niyang may kasama si Guido sa kanyang kotse, pinuntahan niya ito agad kaya nagkunwari siyang babalik sa opisina dahil may nakalimutan. Papatawid siya nang makita siya ni Guido at Carla.

                “Tristan, akala ko ba nakauwi ka na? Ano pang ginagawa mo dito?” tanong ni Guido.

                “Ahh…may nakalimutan lang ako sa office. Uuwi din ako kaagad.” Sagot ni Tristan saka bumalik sa office. Pero hindi siya tuluyang pumasok ng opisina, bagkus ay hinihintay niyang makaalis ang sasakyan. Pero makalipas ng ilang minuto, hindi pa rin umaalis ang kotse kaya lumabas na rin si Tristan.

                “Oh, nakita mo na ba yung hinahanap mo?” tanong ni Guido.

                “Hindi eh, hindi na ako tumuloy. Madilim na sa loob. Baka siguro bukas na lang.” sagot ni Tristan.

                “Sumabay ka na sa’min ng Daddy mo…” sabi ni Carla na nagpainit ng dugo ni Tristan.

                “And what makes you think na sasama ako sa inyo? At ang kapal naman ng mukha mong umupo sa pwesto ng mama ko! Malandi kang babae ka!!!” sabi ni Tristan na sinaway ni Guido.

                “Tristan! Stop it! I want you to get into the car…now!!!” galit na galit na iniutos ni Guido.

Pumasok si Tristan at umupo sa likod ng sasakyan. Habang nagmamaneho si Guido, nagkaroon ng maikling “talk show” sa kotse na kung saan, si Tristan ang host at si Carla ang nasa hotseat.

                “So, bakit sa lahat ng single, hot and gorgeous men sa kumpanya, bakit ang daddy ko pa ang pinili mo?” tanong ni Tristan.

Sinaway siya ni Guido.

                “Stop it!”

Pero dedma lang si Carla kaya sinagot na niya ang tanong ng binata.

                “He’s nice, mabait, thoughtful.”

At naging sunud-sunod ang Q&A ng dalawa.

                “And you are aware na may pamilya na siya?”

                “Ummm…no, until you and your twin enter the company.”

                “Ahh…so doon ka lang tinubuan ng hiya sa sarili mo? Nung malaman mong mga anak kami ng lalaking minahal mo ganun ba? Eh, papaano kung sabihin kong lumayas ang mother ko, dahil sa inyong pagtataksil, matutuwa ka ba?”

                “Tristan, hindi ko sinasadyang magkagulo kayo. Hindi ko sinasadyang masira ang pamilya niyo – nang dahil sa’kin.”

                “Ahhh…so, nagso-sorry ka na ganun ba? Sa tingin mo, sorry is enough para bumalik si mama?” tanong ni Tristan habang may binubunot na tali sa kanyang bag.

                “Gagawin ko ang lahat para bumalik ang mama niyo…para hindi ka na magalit sa’kin…ano bang gusto mong gawin ko?” tanong ni Carla kaya sinagot siya ni Tristan nang matindi.

                “Ang mawala ka sa’min!!!” sagot ni Tristan, sabay sakal nang mahigpit kay Carla, gamit ang taling binili niya kanina sa hardware store.

Nang makita ito ni Guido, sinusubukan niyang pigilan ang kanyang anak sa pagsakal kay Carla pero hindi niya ito magawa dahil nagmamaneho siya. Kinuha niya ang baril na nasa gilid at ipinasa kay Carla.

                “Hindi kita papatahimikin!!! Ikaw ang dahilan kung bakit nagpakamatay si Mama!!! Ikaw ang dahilan ng pagkamatay niya!!! Ngayon, bibigyan kita ng passport – on your way to the burning depths of hell!!!” sabi ni Tristan nang sinubukang itutok ni Carla ang baril sa noo ni Tristan nang pabaliktad. Nang matantsya nito ang ulo, kanyang kinalabit ang gatilyo at pumutok ang baril. Tinamaan ng baril si Tristan sa mismong noo at saka lang natigil ang pagsakal niya kay Carla. Huminto ang kotse sa isang liblib na lugar, bumaba si Carla, binuksan ang kotse at nakita niyang naghihingalo na si Tristan.

                “Hindi ko kayo patatahimikin!!! Babalikan ko kayong dalawa – lalong-lalo ka na!!!” sabi ng naghihingalong si Tristan saka siya binaril nang paulit-ulit ni Carla.

                “Mamatay ka na!!! Mamatay ka na!!! Mamatay ka na!!! Mamatay ka na!!! Mamatay ka na!!!” sabi ni Carla, saka humahagulgol. Nilapitan siya ni Guido at niyakap.

                “Don’t worry, walang makakaalam nito.”

Kambal Diwa: Chapter 7

Habang tinatapos ni Luisa ang kanyang mga labahin, biglang nag-ring ang kanyang cellphone na nasa bulsa niya. Kinuha niya ito at may text message pala siya. Binasa niya ito

                “Kung alam mo lang kung paano ka niloloko ng asawa mo. Tanungin mo siya kung sino ang madalas na tumatawag sa cellphone niya. Hindi mo lang alam na may ginagawang kalokohan ang asawa mo kapag nasa trabaho siya. Sa tingin mo, mahal ka pa ba ng asawa mo?”

Gumuho ang mundo ni Luisa nang malaman niyang may ginagawang kalokohan ang asawa niya. Itinigil niya ang kanyang paglalaba, umakyat sa kwarto nilang mag-asawa at hinanap ang cellphone ng kanyang asawa. Hindi ito dinala ng kanyang asawa sa trabaho dahil naka-charge ang cellphone niya nung umalis ito. Tiningnan niya ang Log ng cellphone para malaman kung sino ang mga tinatawagan ng kanyang mister nang may nakita siyang contact na ang pangalan ay “Honey”.

                “Sinong ‘Honey’ ‘to?” tanong ni Luisa. Tinawagan niya ang contact sa mismong cellphone ng kanyang asawa at nagulat ito nang may sumagot.

                “Hello? Baby, akala ko ba papasok ka today? Asan ka na ba? Hello? Hello?” tanong ni Carla na walang kamalay-malay na si Luisa na asawa ni Guido ang kausap niya. Agad niya itong binaba.

                “Hello? Hello?...” sabi ni Carla nang nilapitan siya ni Guido.

                “Sinong kausap mo?” tanong ni Guido.

                “Akala ko…ikaw yung kausap ko…cellphone number mo ang naka-register dito eh…” sagot ni Carla.

                “Kanina pa ako nandito. Nag-CR lang ako eh…ibig sabihin…may…” sabi ni Guido.

Nanlumo si Luisa sa kanyang narinig…boses ng isang babae. Sinong mag-aakala na ang mabait niyang asawa at ama ng kanilang kambal ay may iba palang “hobby”. Kaya itinuloy na niya ang paglalaba, at pagkatapos ay nagkulong siya sa kwarto – umiiyak, hindi niya alam kung anong nagawa niyang pagkakamali para lokohin ng sarili niyang asawa.

                “Ano bang nagawa ko?! Bakit mo ba ako niloloko?! Hayop ka!!! Hindi ko kayo patatahimikin!!!” sabi ng galit na galit na si Luisa. Sa sobrang galit nito, sinira niya ang mga gamit sa kanilang bedroom – ang mga picture frames, ang mga damit ng asawa niya, ang mga gamit ng asawa niya at binasag niya ang salamin sa kanilang kwarto. Basag na basag ang salamin kaya kinuha niya ang malaki at matalas na part nito. Itinututok ang talim at isinaksak sa kanyang sikmura. Dumanak ang dugo sa buong kwarto na may naiwang sumpa ang kawawang asawa – hindi niya patatahimikin ang babae ng kanyang asawa.

4:30 pm

Umuwi ang magkapatid sa kanilang bahay matapos nilang mag-undertime sa Café de Luisa. Agad na hinanap ni Tristan si Luisa sa buong bahay pero hindi niya ito makita.

                “Asan si Mama? Hinayaan lang niyang nakabilad ‘tong mga labahin. Baka mangupas.” Sabi ni Tristan.

                “Baka naman nagpunta ng grocery…” sabi ni Timothy.

Ngunit nang pumunta si Tristan kanilang hagdan, napapansin niyang may tumutulo na liquid – parang dugo.

                “Saan nanggagaling ‘to? Parang sa kwarto nina Mama…” sabi ni Tristan.

                “Oo nga…pero bakit may dugo? Baka naman…” hinala ni Timothy.

                “Kunin mo yung susi ng kwarto sa cabinet! Dalian mo ha!” sabi ni Tristan.

Pumunta agad si Timothy sa lagayan ng mga susi sa glass cabinet. Kinuha niya agad ito at ibinigay sa kanyang kapatid. Nang binuksan nila ang kwarto, nagulantang sila nang makita nilang nakahandusay ang bangkay ng kanilang ina – duguan ang paligid at sira-sira ang mga gamit.

                “Mama!!! Anong ginawa mo sa sarili mo? Mama!!! Mama gumising ka!!!” sabi ni Tristan ngunit wala nang malay ang babae.

                “Anong gagawin natin? Sasabihin ba natin ‘to kay Papa?” tanong ni Timothy.

                “Wala tayong sasabihin kay Papa! Hindi tayo tatawag ng pulis o ng ambulansya o ng kahit sino pa man!!!” sagot ni Tristan.

                “Eh, anong gagawin natin?” tanong ni Timothy.

                “Since malaki ang lupa sa likod ng bahay natin, maghuhukay tayo ngayon…doon natin ililibing si Mama…and then, lilinisin natin ang buong kwarto…para hindi maghinala si Papa.” Sagot ni Tristan.

Kumuha ng pala ang magkapatid at nagsimulang maghukay nang malalim, tinatayang mga 4 to 5 feet lang ang sukat ng kanilang paghuhukay. Matapos nito’y pinagtulungan nilang buhatin ang bangkay ng kanilang ina at inilibing ito sa kanilang ginawang hukay, saka tinabunan ito ng lupa. Inabot sila ng gabi sa paglilinis ng mga kalat sa kwarto at pagkatapos nito’y kumain na rin sila ng kanilang dinner.

10:44 pm

Umuwi ang kanilang ama galing sa opisina at ang mga anak lang niya ang kanyang nadatnan.

                “O asan ang mama niyo?” tanong ni Guido sa kanila.

                “Hindi namin alam eh. Pagdating namin dito, wala pa siya. Siguro nag-grocery.” Sagot ni Tristan.

Pumunta sa kusina si Guido para malaman kung nagluto na ba ang mga bata. Isa-isa niyang tinignan ang rice cooker, may laman na palang kanin.

                “Nagluto na kami ng kanin. Nagpa-deliver na lang kami ng ulam mula sa Café, kaysa sa magluto kami…” sabi ni Timothy.

Umakyat si Guido sa kanilang kwarto ngunit naka-lock ito.

                “Timothy, pahiram naman ng susi ng kwarto…” sabi ni Guido pero inunahan na siya ni Timothy.

                “Nasa glass cabinet…maghahain lang kami sandali…” sabi ni Timothy habang nagsasandok ng kanin at inilalagay sa serving plate. Kinuha nga ni Guido ang susi sa glass cabinet. Pagbalik niya sa kwarto at nang buksan niya ito, nakita niyang malinis na ang buong kwarto – walang gaanong decorations at malinis na ang mga muebles. May nakita siyang note sa kanilang kama na naka-address sa kanya. Kinuha niya ito, binuksan at binasa.

                “Guido, ang laki ko palang tanga na hindi ko pa malalaman na may iba ka palang babae, maliban sa’kin. Matapos kong ibigay ang lahat sa’yo, ito pa ang igaganti mo sa’kin?! Ang kapal naman ng mukha mo! Isinusumpa kong hindi kayo matatahimik! Oras na ipasok mo ang babae mo sa pamamahay ko, hindi ko kayo patatahimikin! Tandaan mo yan!!!” basa ni Guido sa sulat ni Luisa.

Agad niyang tinignan ang kanilang cabinet, wala na ang mga damit niya, pati ang mga alahas at ang lahat ng gamit ni Luisa. Wala na siya. Nilayasan na niya ako. Paano na kami?! Kaya bumaba si Guido at pumunta sa dining area. Andun na ang dalawa – kumakain ng dinner nang bumaba ang kanilang tatay.

                “Oh, anong nangyari? Bakit maputla ka?” tanong ni Timothy.

                “Wala na ang mama niyo. Umalis na siya. Nilayasan niya ako.” Sagot ni Guido, saka ipinakita ang sulat ng kanilang ina sa kanila. Hindi makapaniwala ang magkapatid sa kanilang nalaman.

                “Bakit siya lumayas?” tanong ni Tristan.

                “Mahal ako ng mama niyo. Hindi niya ako pwedeng iwan! Mamamatay ako kapag nawala siya!” sagot ni Guido at nag-react naman si Timothy.

                “Aww…ang sweet…talaga bang mahal mo si mama? Eh bakit niya tayo iniwan? Hindi siya pwedeng umalis nang walang dahilan. Hindi siya gagawa ng dahilan na iwan ka kung wala kang ginawang masama sa kanya.” tanong ni Timothy. Ikaw ang dahilan kung bakit nagpakamatay ang mama ko, ang mama namin ni Tristan. Magbabayad kayo ng kerida mo!

Big issue ngayon sa buong klase ang paglayas ng kanilang ina sa bahay. Ikinuwento ni Tristan ang mga nangyari sa bahay noong Linggo ng gabi at labis itong ikinagulat nina Manny at Jacob.

                “So, nalaman rin pala ng mama mo yung totoo? So papaano yan? Sino nang magluluto’t maglalaba sa inyo?” tanong ni Jacob.

                “Ay, may kakilala kaming pwedeng maging labandera niyo. Magaling maglaba yun at maglinis ng bahay.” Suggestion ni Manny.

                “Salamat ha. But I think we can have a lunch later – just the four of us. We have something to tell you.” Sabi ni Tristan.

                “Ah okay. Sige, mamaya sa Cafeteria.” Sabi ni Manny.